Transport

Transport sanitarny

Na podstawie zlecenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego przysługuje bezpłatny przejazd środkami transportu sanitarnego w tym lotniczego do najbliższego zakładu opieki zdrowotnej udzielającego świadczeń we właściwym zakresie i z powrotem, w następujących przypadkach:

  • konieczności podjęcia natychmiastowego leczenia w zakładzie opieki zdrowotnej wynikających z potrzeby zachowania ciągłości leczenia
  • dysfunkcji narządu ruchu uniemożliwiającej korzystanie ze środków transportu publicznego.

W przypadkach nie wymienionych powyżej, tzn. w odniesieniu do pacjentów, którym lekarz (felczer) ubezpieczenia zdrowotnego zlecił przejazd, a którzy:

  1. nie wymagają podjęcia natychmiastowego leczenia w zakładzie opieki zdrowotnej lub nie zachodzi wobec nich potrzeba zachowania ciągłości leczenia
  2. nie posiadają dysfunkcji narządu ruchu uniemożliwiającej korzystanie ze środków transportu publicznego w celu odbycia leczenia w najbliższym zakładzie opieki zdrowotnej, udzielającego świadczeń we właściwym zakresie

transport przysługuje odpłatnie lub za częściową odpłatnością, przy czym Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 28 grudnia 2004 r. określa wykaz grup jednostek chorobowych, stopnie niesprawności oraz wysokość udziału własnego w kosztach przejazdu (Dz. U. nr 275, poz. 2731).

 

W wykazie grup jednostek chorobowych, ze względu na które lekarz (felczer) ubezpieczenia zdrowotnego ustala stopień niesprawności, w celu ustalenia udziału własnego świadczeniobiorcy w kosztach przejazdu środkami transportu sanitarnego wskazano:

  1. choroby krwi i narządów krwiotwórczych
  2. choroby nowotworowe
  3. choroby oczu
  4. choroby przemiany materii
  5. choroby psychiczne i zaburzenia zachowania
  6. choroby skóry i tkanki podskórnej
  7. choroby układu krążenia
  8. choroby układu moczowo-płciowego
  9. choroby układu nerwowego 10 choroby układu oddechowego
  10. choroby układu ruchu
  11. choroby układu trawiennego
  12. choroby układu wydzielania wewnętrznego
  13. choroby zakaźne i pasożytnicze
  14. urazy i zatrucia
  15. wady rozwojowe wrodzone, zniekształcenia i aberracje chromosomowe.

Przy określaniu stopnia niesprawności dla świadczeniobiorców uwzględnia się:

  1. możliwość samodzielnego poruszania się oraz konieczność pomocy drugiej osoby przy korzystaniu ze środków transportu publicznego
  2. ogólny stan zdrowia.

W zależności od wskazań medycznych ustalonych przy uwzględnieniu ww. chorób oraz czynników, o których mowa powyżej, określa się dwa stopnie niesprawności:

  • niesprawność I stopnia - do której zalicza się osobę zdolną do poruszania się przy wykorzystaniu środków pomocniczych i przedmiotów ortopedycznych bez stałej pomocy innej osoby i zdolną do korzystania ze środków transportu publicznego
  • niesprawność II stopnia - do której zalicza się osobę zdolną do samodzielnego poruszania się bez stałej pomocy innej osoby, ale wymagającą przy korzystaniu ze środków transportu publicznego pomocy innej osoby lub środka transportu publicznego dostosowanego do potrzeb osób niepełnosprawnych.

W przypadku pacjentów, wobec których ustalono:

  • niesprawność I stopnia - udział własny świadczeniobiorcy w kosztach przewozu środkiem transportu sanitarnego wynosi100 proc.
  • niesprawność II stopnia - udział własny świadczeniobiorcy w kosztach przewozu środkiem transportu sanitarnego wynosi 60 proc.

W uzasadnionych przypadkach (konieczność natychmiastowego leczenia, duże odległości) stosuje się środki transportu lotniczego.

 

Podstawa prawna:

  1. Rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie wykazu grup jednostek chorobowych, stopni niesprawności oraz wysokości udziału własnego świadczeniobiorcy w kosztach przejazdu środkami transportu sanitarnego z dnia 17 grudnia 2004 r.(Dz .U. Nr 275, poz. 2731)